فایل صوتی جلسه
مروری بر اهم مطالب جلسه هفدهم
آثار تفسیر تشکیک پذیری وجود به نسبت پذیری وجود:
- حفظ همه آثار مترتب بر نظریه تشکیک.
- پاسخ یابی انبوهی از پرسشهای دیگر.
- فرجام یابی مسائل مهمی چون:
- رابطه هستها و بایدها.
- رابطه وجود شناسی و معرفت شناسی.
- رابطه نظامات حقیقی (وجودی) و نظامات اعتباری و اجتماعی.
- رابطه جهان بیرون و درون (بازگشت برهانهای جهان شناختی به برهانهای وجود شناختی) و (رابطه سیر آفاقی با انفنسی )
- ترسیم رابطه شبکه ای از هستی.
- تحلیل و ارائه رابطه موجودات با یکدیگر در ضمن الگوی شبکه هرمی هستی (رجوع به بحث سیستم ها)
بازگشت تشکیک پذیری به نسبت پذیری ما را متوجه این نکته مهم میکند که؛ در رابطه موجودات با همدیگر، هیچ موجودی در تنهایی محض و گسیخته از دیگری زائیده نمیشود، بلکه در نسبت با دیگری قرار دارد و همچنین ما را متوجه صفت پذیرندگی بعنوان صفت ذاتی موجودات میکند.
نسبت پذیری به مثابه امر بدیهی
- وضعیت حمل
- پذیرندگی و دگر پذیری عمومی
- منشاء پذیرندگی
- سریان وجود با ذات یگانه و یکسان
- در بردارندگی موجودات (جذب و پذیرش دیگری)
- وحدت و اصالت وجود
- تفاهم و هم بودگی موجودات ( نظم درون هستی).
اصل دربردارندگی، پذیرش در پی دارد و بر همین اساس هر پدیده در نسبت با دیگری، یک معنایی دارد و در خارج از نسبت، معنای دیگری مییابد.
در نسبت پذیری؛ یک مجموعه، سیستم، نظام و شبکه شکل می گیرد (شبکه هرمی) و در شبکه هرمی هر جزئی، دارای هویت فردی و هویت جمعی (نسبت با دیگری) است.
نظم بیرونی نشان دهنده نظم درونی است، اگر یک جزء درکی از مجموعه نداشته باشد، در مجموعه باقی نمی ماند و نقش ایفا نمی کند و اخلال ایجاد میکند، لذا نظم درونی موجب بقای نقش تفاهمی است و این نقش تفاهمی، نقشی هم پوشان است که نتیجه ی درک از دیگری و مجموعه است.
توحید، در کثرت هم پوشان و هم افزا و تفاهمی شکل میگیرد و کثرت هم افزاء، الگوی شبکه ای هرمی به ما می دهد.
اجزا در شبکه، در تفرد محض نیستند، بلکه انجذاب وجود دارد و در شبکه، یگانه شکل می گیرد و هر جزء، هویت جمعی پیدا می کند و در عین هویت جمعی، هویت فردی هم دارد.
هویت جمعی، اضمحلال کننده هویت فردی نیست، بلکه هویت فردی مغلوب هویت جمعی است، هر فردی هویت خود را در دیگری و دیگری را در خود میبند، لذا ذات شبکه برگرفته از ذات مشترک افراد است و هویت جمعی را شکل داده است و من فردی، در تعامل با من جمعی، هم پوشان است و تولید خیر میکند.
در بردارندگی که همان هویت فردی است، در عین اینکه موجب انجذاب است، در شرایطی از جمله "من نفسانی"، میتواند موجب اختلال گردد. اگر در بردارندگی اجزاء تحت تاثیر در بردارندگی راس هرم باشد، اجتماع و نظم شبکه شکل میگیرد، وگرنه موجب فردیت نفسانی، استعلایی و فساد میگردد.
من در وضعیت متعادل، تولید خیر میکند و در وضعیت غیر متعادل، با هویت جمعی، تولید شر میکند. چون صفت ذاتی وجود مدنظر قرار نمی گیرد و فقدان صفت ذاتی، تولید شر می کند، لذا شر عرضی است و ذاتی نیست، چرا که شر عارض بر وجود است و در ذات وجود نیست و دائمی نیست.
وضعیت خاص هر پدیده و موجود:
هیچ موجودی خارج از وضعیت خاص نیست، و دارای وضعیت بسیط نیست، زیرا در نسبت با دیگری است. چرا که وجود لیسیده از نسبتها مقام احدیت است.
هیچ جزئی از شبکه هستی جدای از دیگری نیست. هر چند هر جزئی، هویت مستقل و کامل دارد، اما هویت جمعی نیز دارد.
وضعیت خاص، یعنی وضعیت در نسبت، که هویت ترکیبی بوجود می آورد.(درک ما از دیگری، درکی ترکیبی است.)
دیدگاه خود را بنویسید